Pyetja e Parë: A ishte arsyeja e vërtetë e dështimit të negociatave, për shkak të kohëzgjatjes së reformave tona (pasi Komisioni i BE zbuloi se përparimi i mjaftueshëm ishte bërë tashmë)?
Apo ishte mosgatishmëria e qeverive të caktuara për të zgjedhur një kurs, që do të ishte jopopullor për disa votues?
Një përgjigje e vërtetë për këtë pyetje është jetike, pasi cinizmi politik përbën po aq kërcënim për rajonin tonë, sa pandemia e Covid-19. Partia ime arriti të fitonte zgjedhjet e fundit parlamentare në Shqipëri, megjithë vonesat në procesin e integrimit. Ne jemi legjitimuar nga shumica e popullsisë sonë për të filluar negociatat. Vendi ynë mbetet i ndarë politikisht.
Premtimet e pambajtura të Bashkimit Evropian vetëm sa e rritën këtë ndarje. Dhe është e vetëkuptueshme se vetëm fillimi i procesit të integrimit na mundëson krijimin e bazës së nevojshme për konsensus politik, që është thelbësor për të ardhmen e vendit tonë.
Pyetja e dytë: Sa prej anëtarëve aktualë të BE plotësuan të njëjtat kushte për të filluar negociatat, kur u bashkuan kundër Shqipërisë dhe Maqedonisë së Veriut sot?
Kam prirjen të mendoj se pengesat për anëtarët e ardhshëm të BE janë bërë më të mëdha. Por, në të vërtetë BE nuk tregohet e ekuilibruar, duke e bërë fillimin e negociatave më të vështirë, se sa ishte më parë.
Pyetja e tretë: A kanë të drejtë morale disa politikanë evropianë që të shkaktojnë mosmarrëveshje përçarëse në vendet e Ballkanit Perëndimor?
Dhe të këmbëngulësh që krerët e shteteve të Ballkanit Perëndimor duhet të rrezikojnë gjithë karrierën e tyre në procesin e integrimit evropian, kur në fakt vetë këta krerë shtetesh të BE nuk janë të gatshëm të heqin dorë sadopak nga komoditeti i tyre politik. Përgjigjen për këtë pyetje ja lë në dorë lexuesit.
Nëse Bashkimi Evropian me të vërtetë nuk dëshiron ta afrojë Ballkanin Perëndimor drejt Brukselit, atëherë të paktën duhet të jetë i përgatitur të tregojë të vërtetën se pse rruga e negociatave është bllokuar.
Kjo temë ka një rëndësi të jashtëzakonshme për vendin tonë të vogël, si një motiv përmes të cilit jeta imiton artin. Ndihem sikur po jetoj në dramën e Samuel Beckett “Në pritje të Godosë”: ka shumë fjalë, por asgjë nuk ndodh në fund.
Dhe, disa personazhe kryesorë të Beckett, duke pasur parasysh këtë absurd të vërtetë, neve nuk na mbetet gjë tjetër, veçse të ecin përpara, sepse Evropa është feja jonë, dhe asgjë nuk do të ndryshojë në lidhje me të, pasi kjo është rruga e fatit tonë.