Dashuria është të bësh, dashuria është impenjim.
Dashuria është të flasësh kur të ka ikur zëri, kur është një mur që na ndan dhe kur je bërë i shurdhër, edhe kur njëri bërtet ndërkohë që tjetri është në një tren që është nisur. Dashuria është çmenduri, por lodhje e pastër. Nga dashuria lind, por t’i bësh vend dikujt tjetër për të qendruar krah teje, kjo të rraskapit. Por, këtë ta thashë edhe më parë. Ti je e aftë të dashurosh. Ti e meriton dashurinë.
E ke parasysh, kur ti je në telefon dhe yt bir kërkon vëmendjen tënde me insistim: Mami, mami, mami….jo shumë admirueshëm? Ke të drejtë, dashuria është të shohësh dhe të të shohin. E unë në fakt të shoh dhe të kam parë. Të kam parë të dashuruar, të bukur, e megjithatë të impenjuar duke kërkuar vëmendje, me të njëjtën mënyrë jo shumë të admirueshme. Të kam parë të humbur pas dashurisë, dhe..të humbur.
Gjë që, është e vështirë të gjesh rrugën, nëse askush nuk të ka mësuar të ecësh. Eh po, dashurohet edhe me këmbët. Kush ka thënë se dashurohet vetëm me zemër? Zemra është për ta ndjerë ngushtësisht, lëkura është për të përkëdhelur, sytë për të parë, hunda për të njohur aromën, goja është për t’u puthur, trupi është për t’u bashkuar, veshët për të dëgjuar, këmbët për të ecur përpara.
Dhe duart. Duhet të bëhen pis duart. Sot fëmijët u kthyen në shtëpi me format prej letre në duart e tyre, mbushur me dashuri. Dashuria është të bësh, dashuria është impenjim. Dashuria është të flasësh kur ke humbur zërin, kur është një mur që na ndan dhe kur bëhesh shurdh, dhe kur njëri bërtet dhe tjetri ndodhet në një tren që është nisur. Dashuria është çmenduri, por lodhje e pastër. Nga dashuria lind, por më pas të bësh vend për të patur dikë në krahun tënd, ja, kjo të rraskapit. Por këtë ta kam thënë. Dua të të them dy gjëra të reja për ty.
Ti je e aftë të dashurosh. Sepse je tej mase e aftë të shohësh, të ndjesh dhe të bësh të gjitha gjërat tek të cilat beson. Ti i do fëmijët e tu, punën tënde, fjalët e tua në një mënyrë që është vetëm e jotja. Sepse janë njerëzit, gjërat, fjalët në të cilat ti beson dhe për të cilat çdo ditë impenjohesh. Ti di si të dashurosh. Ndodh që nuk arrin ta bësh pa u parë nga të tjerët. E për hsumë kohë në jetën tënde nuk je ndjerë e parë nga të tjerët dhe të ështëdashur të kërkosh, ndonjëherë në mënyrë të gabuar.
Ok, tani ulku, qetësohu dhe besomë. Ti e meriton dashurinë. Dashuria ka shumë forma. Ndonjëherë formën rrumbullake të një barku të madh, ndonjëherë more ha molte forme. A volte quelle tonde di un pancione, ndonjëherë mjerimin e një trekëndëshi, ndonjëherë ka format e rregullta të një katrori, herë të tjera është e mbushur me kënde. Tani është një moment ku nuk je shumë në formë, por je dashuri. Meqë ra fjala për gjërat e ç’regullta, e kujtoj shumë mirë momentin kur më prezantove me atë që më vonë do bëhej burri yt dhe akoma më vonë, ish-burri yt. Bënit shaka mbi faktin se unë isha një pikturë impresioniste, e zbehtë, sugjestionuese. Ndërsa ju, të ndarë në copa dhe kaotikë, si një pikturë kubiste.
Ishit të ndarë në copa dhe megjithatë zgjodhët t’i bashkonit ato copa. Jo shumë. Bashkë, por të largët në fakt. Sepse, është më e vështirë t’i bësh vend 40 viteve kur rreziku është t’i huazosh vendin é è più difficile fare spazio a 40 anni kur rreziku është që të hapësh vend dhe të përballet me disa siguri të pushtuara me mundim. Le të shkojnë në djall siguritë mikja ime dhe hapësira dhe koha dhe të gjitha kategoritë. Një Picasso nuk shkon mbase përtej? Pëlqehet ose jo, kuptohet apo jo, një Picasso meriton. Ti meriton dashurinë.
E nëse dashurohet ajo në të cilën beson, atëherë si gjë të parë, beso tek vetja. Unë e bëj gjithmonë. Unë të shoh.
