Opozita shqiptare është ndoshta e vetmja opozitë në botën demokratike, që nuk është gati për të hyrë në zgjedhje të parakoshme, nëse ato do të zhvilloheshin. Më shumë sesa një mundësi reale politike, “zgjedhjet e parakohshme” janë një lakmues ose një test, për të treguar gjendjen e sotme reale të opozitës së rrugës.
Mediat i janë referuar një mbledhje të Kryesisë së Partisë Demokratike të zhvilluar me dyer të mbyllura, duke raportuar se “Lulzim Basha u ka thënë të vetëve, se forca e tyre politike nuk është gati që të hyjë në zgjedhje të parakohshme”. Çfarë tregon kjo? Ose e thënë ndryshe: Si duhet ta kuptojmë këtë deklaratë?
Nga pikëpamja organizative, një parti politike apo një koalicion partish, duke i ushqyer prej muajsh e vitesh anëtarët dhe drejtuesit e tyre me idenë e aksionit në rrugë, e cila do ti çonte në rrëzimin e shpejtë të qeverisë dhe në krijimin e një qeverie tranzitore që do ti rikthente sa hap e mbyll sytë në pushtet, i çorganizon strukturat e veta elektoralisht.
Nëse ti u thua gjithë kohës njerëzve të tu se do dalim nga sistemi politik dhe elektoral i vendit, sepse kështu do ta fitojmë më shpejt pushtetin në Tiranë, atëherë strukturat do ta humbin aftësinë për të qenë të organizuara në gjithë territorin e vendit.
Sepse: Ose do ta detyrosh kundërshtarin që të ta dhurojë pushtetin në tavolinë, ose do ta fitosh atë në kutinë e votimit. Ose do ta fitosh pushtetin me “revolucion popullor” që sjell zëvendësimin e elitave, ose do ta fitosh atë me votë. Ose do ta fitosh pushtetin me anë të rrugës së “mosbindje civile” duke e detyruar mazhorancën që të dorëzohet, ose nëpërmjet një gare elektorale. Rrugë të mesme nuk ka.
Pushtetin në tavolinë nuk ta dhuron asnjë mazhorancë dhe qeveri legjitime e dalë nga një proces i rregullt zgjedhor (2017), i çertifikuar dhe i gjithpranuar si brenda dhe jashtë vendit. Ndaj rruga e parë e ndjekur nga opozita ishte thjeshtë një dëshirë iluzive, për të gënjyer veten dhe të vetët.
As “revolucioni” dhe “mosbindja” nuk ndodhin, për aq kohë sa e gjitha çfarë trumbetohet nga lidershipi opozitar, nuk gëzon realisht mbështetjen popullore. Populli nuk ka asnjë lidhje me dëshirat e një elite të frikësuar, për ndëshkimin e pritshëm nga drejtësia e re, për krimet dhe korrupsionin e vet përgjatë 30 viteve në politikë.
Kjo strategji e ndjekur nga Sali Berisha, Lulzim Basha, Ilir Meta dhe Monika Kryemadhi bënë që të shkonin dëm të gjitha energjitë opozitare, të cilat nuk ia dolën që ta pengonin zhvillimin e zgjedhjeve të 30 Qershorit. Një ditë më pas, në portat e triumfit të ligjshmërisë dhe kushtetueshmërisë, kishte mbërritur një opozitë e humbur, e dërrmuar, e shpartalluar, e çorganizuar dhe e demoralizuar.
Lulzim Basha duket i sinqertë kur ka deklaruar, se opozita nuk është e gatshme, për tu futur në zgjedhjet e parakohëshme. Një parti politike presupozohet që të jetë veç të tjerash, një makinë njerëzore që “mbjell” besim dhe i frymëzon qytetarët, për ndryshimin e pushtetit. Ajo është në të njëjtën kohë, edhe një makinë elektorale e gatshme për tu ndezur, që të punojë pa u lodhur në zgjedhje për të korrur pa firo, frutat e aksionit të vet opozitar në kutitë e votimit.
Ndaj, nëse një parti apo një opozitë e kërkon gjithë kohës pushtetin në tavolinë, ajo nuk ka si të jetë e gatshme që të futet në zgjedhje të parakohshme, e ta fitojë pushtetin si në çdo vend tjetër demokratik, ME VOTË! Ky është një nga leksionet më të rëndësishme, që opozita duhet të marë, nga 30 Qershori!