Imagjinoni sikur koha të kthehet pas. Njerëzit do të bëheshin më të rinj në vend se të moshoheshin, pas një jetë të gjatë të përtëritjes graduale – duke ç’mësuar gjithçka që ata e dinë – dhe do të përfundonin si një vezullim në sytë e prindërve të tyre. Kjo është koha që përfaqësohet në një roman fantashkencë nga shkrimtari Filip K. Dik, por çuditërisht, drejtimi i kohës është gjithashtu një çështje me të cilën po përballen kozmologët.
Ndërsa ne e marrim të mirëqenë se koha ka një drejtim të caktuar, fizikantët nuk mendojnë kështu; shumica e ligjeve natyrore janë “të kthyeshme në kohë”, që do të thotë se do funksiononin po aq mirë edhe nëse koha do të shkonte në drejtimin e kundërt. Pra, pse koha ka ecur gjithmonë përpara? Dhe a do të vazhdojë ta bëjë gjithmonë këtë?
A ka koha një fillim…?