Takimet e Lulzim Bashës në disa rrethe, janë kthyer në kryqëzata të tij, apo edhe fushata për të kërkuar nga LSI protestues borxh për 27 janarin. Në Vlorë, Kurbini, Shkodër, Korçë, Elbasan, dhe Berat,zoti Basha, ka vërtetuar situatën në të cilën gjendet sot PD, duke dale në përfundimin se “Monika duhet ti japë atij disa qindra protestues borxh nën siglën e PD”. Por më e keqja është se edhe Monika e cila po del nga qyteti në qytet, nuk po mundet të mbledhë as 25 per qind të atyre që ka patur pranë partisë saj deri në 25 qershor 2017, pasi e kanë braktisur pothuajse të gjithë. Të vetmit protestues që Monika mund ti japë Bashës, do të jenë ish-drejtorët dhe ish-ministrat e LSI. Kurse në PD, deputetët e rinj të dalë nga lista “e Lulit”, kanë raportuar tek kryetari “suksese, dhe rritje të numrit të anëtarësimeve”, apo dhe “rritje të rreputacionit të kryetarit në bazë”, kur realiteti flet krejt ndryshe.
Fushata e Lulzim Bashës, veç Monika Kryemadhit, duket si fushata e nevojtarit për “protestues”, por kësaj here për disa protestues borxh. Basha nuk e besonte deri tani se degët e PD në rrethe ishin katandisur si ushtri të shpartalluara nga lufta. Në sallat e mbyllura të takimeve të Lulit, nga Vlora, Elbasani, Berati e Korça, kishin ardhur ish-drejtorët e ish-pushtetit tij, ish-zyrtarët, apo çuna lagjesh të marrë “me qera”, pasi mungonin ata qindra mijëra anëtarë e militantë që dikur mbushnin sheshet dhe pallatet e sportit kur në opozitë u printe Berisha. Takimet e fundit të Lulit, treguan se baza e PD, nuk e beson më, nuk e ndjek më, dhe nuk e voton më si kryetar partie, pasi e provoi se nuk garantohet barazia dhe liria për një proces të drejtë votimi. Baza e PD nuk është as ajo e 20 viteve më parë pasi ka tjetër ndërgjegjësim, nivel dhe konkurueshmëri kriteresh , kontributesh dhe vlerash për kryetarin dhe përfaqësuesit në parlament.
Takimet e mbyllura të zotit Basha provuan edhe njëherë, dështimin e fushatës “sensibilizuese” për ti afruar demokratëve rrugën e vetme për të fituar pushtetin, me protesta “paqësore”. Thirrjet dhe paralajmërimet e tij 2-3 javë para ditës së protestës se “do të rrëzoj qeverinë dhe do të bëhem vetë kryeministër me votat tuaja” tregojnë paaftësi, miopi politike, zbrazëti mendimi dhe mungesë përvoje, pasi po tenton ti drejtojë ata njerëz që do ti mblidhen në 27 janar, drejt anarshisë dhe antiligjit. I bindur se protesta “popullore” është e vetmja rrugë që i ka mbetur në programin e shteruar opozitar, zoti Basha ka vendosur ti qëndrojë besnik deri në fund edhe marrëveshjes me Monikën e LSI, e cila pothuajse i ka humbur shpresat se do të pranohet nga Dashi, Goni, Fatmiri, dhe Nardi në “lidhjen e vjetër opozitare”. Kjo pasi ata e quajnë Monikën “të majtë , vegël të qeverisë, dhe të pabesueshme”, duke kërkuar nga zoti Basha të përcaktojë qartë politikisht aleancat partiake për një opozitë të bindëse. Pavarsisht përplasjeve brënda “frontit opozitar” e vërteta është se sot Shqipëria nuk ka një opozitë serioze, një krah politik kundërshtar për qeverisjen socialiste, dhe po mbahet me lutjet për protestues të Lulit dhe çizmet e Monikës si barcaletë politike. Dhe kjo është fatkeqësi, pasi ata që humbën sërish thellë në 25 qershor 2017 zgjedhjet me votën e shumicës së shqiptarëve, nuk mund të përfaqësojnë denjësisht dhe politikisht pakicën e shqiptarëve në nivel institucional, për të qenë opozitë e besueshme.
Zoti Basha nuk ka kuptuar asgjë deri sot, nuk ka kuptuar çfarë ndodhi në 25 qershor 2017, apo në 22 korrik, pasi ka në memorje mesnatën e 17 majit, marrëveshjen me zotin Rama, frontin opozitar me Monikën, dhe ujdisjen e interesave të tij personale.